Mér finnst gaman að hugsa um hlutina. Mér finnst líka gaman að efast um hluti – stundum bara til þess.
Ég nörda mig í suma hluti. Annað hef ég einstaklega lítinn áhuga á.
Ég er líka orðin loftslagsbreytingafrænka, þrátt fyrir mitt hingað til, í samhenginu, ungur aldur.
Á þessu bloggi má lesa flest það sem passar inn í minn hugsunarheim. Frá samfélagsgagnrýni til fegurðar 40+ að vandræðalegum sögum til…
Velkominn! 🙂
Ég hef verið meira og minna stór allt mitt líf. Jafnvel sem barn var ég feitari en flestir. Á fullorðinsárum hef ég átt í miklum vandræðum með samband mitt við mat og sykur, og þyngdin hefur verið í samræmi við það. Það er kannski ekki svo skrítið að sjálfsmynd mín sé svolítið brengluð.
Staðreyndin er sú Ég er farinn að velta fyrir mér hvort það sé ekki bara brenglað, án þess að ég hafi raunverulega ranghugmyndir um hvernig ég lít út. Hvað andlit mitt varðar, þá hef ég engin meiriháttar vandamál – það eru baggy augnlokin mín sem trufla mig, en annars get ég haldið að ég sé með nokkuð gott andlit.
Það er afgangurinn. Ég horfi afskaplega sjaldan á sjálfan mig í spegli í fullri lengd. Ég forðast það eins og hægt er með föt á, og nakinn – ó, helvítis helvíti nei. Það sem ég sé í speglun minni er groteskt. Mér finnst ég virkilega líta svo hræðilega út að það ætti að vera ómögulegt fyrir aðra að halda að ég sé falleg, aðlaðandi, eða jafnvel svolítið sætur.
Það er að hluta til þess vegna klæði ég mig eins og ég geri. Ég hef í sjálfu sér fatastíl sem ég er mjög hrifinn af (annars hefði ég það ekki), en það er meðal annars að fela líkamshlutana sem mér líkar ekki við. Umfram allt er það svæðið á milli brjóstsins og brúnarinnar – með öðrum orðum, maga og þind, Bakið, og líka upphandleggina.
ég held Ég lít kannski ekki alveg eins illa út og ég held, en hins vegar – í hvert skipti sem ég sé spegilmynd mína í hliðinu á stigaganginum, búðarglugga í bænum eða eitthvað annað, sérstaklega ef ég er í félagi við einhvern annan, þá er ég frekar klikkaður. Í mínum augum er ég eins stór og sautján hlöðuhurðir (síst!), og mér líkar ekki að hafa þessa ímynd af mér. Það samsvarar ekki því hvernig ég lít út inni í höfðinu á mér.
Maður getur hugsað að þetta með útliti og sjálfsmynd ætti ekki að hafa mikla þýðingu á mínum aldri. ég er 45 ára og ætti að vita og skilja að fólk á mínum aldri lítur ekki út eins og við gerðum þegar við vorum 20. En ég er eins og flestir; Mér finnst gott að líta vel út og ég geri það í rauninni aldrei því í bakinu á mér er alltaf spegilmynd mín og gára. Og í hugleiðingu minni er ég grotesk. Allt sem getur látið mér líða vel (föt, förðun og skartgripir) er bara þessi eina leið til að fela það grótesku.
Það er einn nafn á þetta man ég aldrei. Eitthvað með stút- og morph, en ég man ekki alveg hvað það er. Held ekki að ég sé endilega með alla greininguna, en ég er farinn að velta því fyrir mér hvort ég eigi að minnsta kosti kast á því.
Því málið er enda skiptir líka ekki máli hversu margir segja að ég líti vel út, þegar ég finn það ekki sjálfur. Nú gerist það ekki mjög oft að einhver segir það, en þegar það gerist þá verð ég hamingjusamur þó ég telji það ekki sjálfkrafa heiðarlega. Í höfðinu á mér er ég grotesk jafnvel í augum annarra. Og já, Ég setti mína eigin reynslu af líkama mínum og útliti í munn annarra þegar ég segi það, en svo er það.
Ég hef gríðarlegt erfitt að sjá og skilja að einhverjum öðrum gæti fundist ég falleg.
Þetta er eitthvað sem ég byrjaði að hugsa um nýlega, reyndar. Ekki það sem mér finnst um mína eigin spegilmynd, men just det här med att jag kanske har vanföreställningar om min kropp och mitt utseende. Insikten är lite läskig, och jag inser att det förmodligen är något jag måste jobba på. Jag vet inte riktigt hur jag ska bära mig åt med det, men förhoppningsvis kommer jag på något bra sätt.
I och för sig; ett sätt är ju min yoga – och det gör jag ju redan. Senast idag utbrast en kompis jag inte sett på ett tag att “det syns verkligen” så fort vi träffades. Och det är ju roligt, även om jag fortfarande känner mig grotesk när jag ser mig själv naken (vilket jag av det skälet undviker i högsta möjliga mån). Men jag tänker ju fortsätta med min yoga, och min plan är att jag nästa sommar ska kunna gå i linne, gärna med öppen rygg, utan att skämmas och helst – reyndar, känna mig snygg.
Við munum sjá hur det går, men jag kan inte förneka att det har hänt en hel del på de dryga fem månader jag gjort min dagliga yoga. För ett par veckor sedan köpte jag nya bh’ar en storlek mindre (kuporna är för små så brösten väller över, vilket hade varit ok om jag varit 20 – men jag är för snål för att skicka tillbaka dem, så det får vara tills vidare), og vonandi þarf ég að kaupa nýja aftur fyrir jólin eða svo. Svo að halda að það sé sanngjarnt að geta fundið að minnsta kosti nokkuð vel útlitið fyrir næstum sumarið, finnst samt tiltölulega á viðráðanlegu verði. ég held.
Sá sem lifir fá að sjá. Þessi færsla var miklu meira uppljóstrandi en ég hélt þegar ég byrjaði að skrifa. Þú verður að lifa með því, fyrir það ætla ég að gera. Bara svo þú vitir.